Poradnik Devi / Brahman Samraat

Rozdział I

Tajemniczy labirynt

---

Biegłam ciemnym korytarzem. Słyszałam bicie swojego serca coraz głośniej i wyraźniej, jak nigdy dotąd. Czułam się, jakby ogromny płaszcz ciemności pokrył mnie i moje ciało. Chciałabym w tamtej chwili wiedzieć, o co chodziło. Ciągle zadawałam sobie pytania: gdzie się znalazłam, jak się tu znalazłam i dlaczego się tu znalazłam. Było mi tak niedobrze, że w tamtej chwili nie do końca pamiętałam swoje pełne imię. „Jesteś potężnym duchem, dasz radę” – powtarzałam ciągle w myślach. Niestety nie wiedziałam, jak sobie ją dać.

***

W pewnej chwili ujrzałam niewielki blask, tak jakby na końcu tunelu. Postanowiłam pomaszerować w kierunku błyskotki. Okazało się, że dobrze zrobiłam, ponieważ było to wejście, wejście do czegoś naprawdę bajecznego, ciekawego i genialnego zarazem. Znalazłam się w labiryncie. Wciąż nie dowierzałam własnym oczom i wciąż czułam się zakłopotana. W zasadzie nie wiem, co sprawiło, że wtedy bardzo się ucieszyłam. Chyba to, że wreszcie wyszłam z tak cuchnącego miejsca, jasne, na pewno to. 
Wracając do wątku, sufit, podłoga i kolumny wykonane były z dostojnie wyglądającego, krystalicznego lodu. Ze stropu zwisały diamenty, wszystkie lodowe, na niewidzialnych niciach. Ściany pomieszczenia fenomenalnie odbijały zwisające formacje klejnotów. Całe pomieszczenie było naprawdę rozległe, a dookoła mnie fruwały połyskujące iskierki. Czas przestał dla mnie istnieć, natychmiast wyruszyłam na poszukiwanie wyjścia do realnego świata. Swoje poszukiwania zaczęłam od drogi pierwszej. Każda uliczka wyglądała dokładnie tak samo. Zdawałam sobie sprawę z tego, że naprawdę ciężko będzie mi zawrócić. Wydawało mi się, że szłam godzinami, podczas gdy spoglądnęłam na zegarek, nie minęło nawet piętnaście minut. Droga całkowicie mnie wyczerpała, a myśl, że są kolejne, pewnie jeszcze dłuższe i jeszcze nudniejsze, skrupulatnie dobijała. Wreszcie dotarłam na miejsce... Właściwie nie było to miejsce. Gdy otworzyłam spore drzwi ze złotymi zdobieniami, wyglądające na królewskie, powitał mnie wąski korytarzyk. Na końcu można było dostrzec misternie zdobione schody. Zrobiłam kilka kroków. Nagle dziwnym trafem znalazłam się tuż przy końcu. Tak, wtedy zrozumiałam – byłam w tajemniczej świątyni, pełnej zagadek i sekretów – właściwie to najbardziej lubię. Nie miałam pojęcia, dlaczego wylądowałam właśnie tutaj, ale od zawsze lubiłam przygody, tego nigdy za wiele. 
W pewnej chwili zorientowałam się, że coś lub ktoś ewidentnie mnie śledzi. Poczułam się troszkę nieswojo, ale nie zwracałam na to dalszej uwagi. Przycupnęłam na gruncie. Postanowiłam odpocząć. Spokój nie trwał zbyt długo, ponieważ, jak się okazało, usiadłam na jakimś oznaczonym kafelku. Me serce znów zaczęło bić szybciej. Szybkim, zgrabnym ruchem ręki, jak to mam w zwyczaju, uaktywniłam jakąś pułapkę – ja po prostu uwielbiam pakować się w kłopoty, nie ma co. Ze ścian przewierciły się kolce, same ściany natomiast powoli zaczęły się zbliżać, coraz szybciej i szybciej. Skoro jest pułapka – pomyślałam – to musi być jakieś rozwiązanie. Niemożliwością byłoby to, gdybym została uwięziona, to cudowne miejsce skrywało jakiś sekret i nie mogłam zginąć na dzień dobry. 
W końcu dostałam klaustrofobii od patrzenia w coraz bardziej zwężające się boki korytarzyka, w którym się znajdowałam. W ostatniej chwili wypatrzyłam dziwny kafelek, zupełnie niepasujący do innych, był on kafelkiem białym, a nie brązowym. Pomyślałam, iż będzie to moja deska ratunku, co do tej zagadki się nie pomyliłam. Faktycznie, po wciśnięciu pośrodku tego małego, białego kwadracika, ściany zaczęły się rozstępować. W mgnieniu oka ujrzałam ponownie labirynt. Coś jednak tutaj się zmieniło od mojej ostatniej wizyty. Chwilę pomyślałam i stwierdziłam: tak, jeden z boków ostatniej kolumny jest niesymetryczny w stosunku do reszty, a wcześniej tak nie było. Postanowiłam tam zajść. 
Gdy znalazłam się już na miejscu, moim oczom ukazał się ogromny kamień. Od razu go rozpoznałam: to przecież magnetyt, a magnetyty blokują magię i wszystkie pochodne. Jak mogłam na to nie wpaść? Cóż, wtedy wpadł mi do głowy pewien szalony pomysł. Skoro nie mogę używać magii, to moim zadaniem jest zniszczenie tego kamienia bez jej pomocy… Tak, to na pewno to. Tylko jak ja sobie poradzę? – rozmyślałam. Przecież byłam taka drobna. Przykucnęłam chwilowo i znowu zaczęłam myśleć. Naprawdę uwielbiam to robić, nie da się ukryć.

Mój trans przerwały trzaski i huki. Po prawej stronie pokazały się wielkie drzwi (nie, nie było ich tam). I jeszcze z kilku innych stron. Po sekundzie zniknęły, ale zostawiły po sobie ogromne wnęki, z których wkrótce wyszły przerażające, kamienne potwory. Masywne cielsko głównie wykonane z kamienia i lawy, swoim wyglądem budziły postrach i nieprzyjemne odczucia. Przyznam, że skoczyłam z wrażenia. Jakim cudem mam je pokonać bez użycia magii? Potwory szły ociężałym i wolnym krokiem w kierunku mnie.

Swoim zwyczajem wszystko przemyślałam i doszłam do wniosku, że świątynia, w której się znajdowałam, posiada jakieś mityczne moce, które najwyraźniej ktoś próbuje przede mną ukryć. Szybko złapałam się jednej z diamentowych formacji powieszonej na stropie. Dobrałam się jednego diamentu i uznałam, że na niego wskoczę. Tak samo z drugim i trzecim, jak i kolejnymi. Zdziwiło mnie to, że diamenty sypią się mi pod nogami, dlatego też przyspieszyłam tempo, by po prostu nie spaść. Na ostatnim diamencie było napisane coś w dziwnym języku:

гармония.

„O co tutaj chodzi?” zapytałam sama siebie, jakbym miała coś nie tak z głową. Popatrzyłam w górę i niedługo po tym ukazała mi się majestatyczna istota. Oślepiła mnie swoją poświatą i mocnym blaskiem, który bił z jej pomarańczowych oczu. Miała błyszczące skrzydła, dokładnie takie, jak posypane brokatem. Ale nie takim ziemskim, takim magicznym. Stanęła przede mną i przywitała mnie następującymi słowami:

– Witaj, królowo balansu i spokoju.

Podrapałam się po głowie, dodając w myślach: „Co? Od kiedy jestem jakąkolwiek królową?”. Przemilczałam tę kwestię i słuchałam dalej.

– Nazywam się Arkadia. Nie wiem do końca, czy mnie znasz. Jestem pierwszą czarodziejką Wszechświata. Mam takie małe, osobiste pytanie. Czy też uznajesz za prawdę bajkę o Płomieniu Smoka i Wodnych Gwiazdach, które „stworzyły” świat? Jestem tu też po to, żeby cię uświadomić.

– Nie, ale jestem świadoma tego, że to nie one, tego dokonali Twórcy. Wiesz coś może o nich? Tak bardzo chciałabym ich kiedyś spotkać! – uśmiechnęłam się w nadziei, że wreszcie będę mogła poznać najważniejsze osobistości wszystkich wymiarów.

– Niestety, nie po to tu jestem. Poza tym Twórców nie znam, oni nie za bardzo przejmują się kimś takim, jak czarodziejki. I wątpię, żeby kiedykolwiek nad tym rozmyślali. Jesteśmy po prostu niziutcy przy nich. Wszyscy, rozumiesz? – wzruszyła ramionami.

Nie poczułam się uradowana słowami kreatury, dlatego przewróciłam oczami, odpowiadając po chwili:

– Dlaczego się tu pojawiłaś?

– Mam dla ciebie zagadkę, która pomoże ci wyjść z tego labiryntu. Czy podejmujesz się rozwiązania? Masz jedną szansę. Albo odpowiesz poprawianie, albo zostajesz tu na zawsze.

Odparłam oczywiście, że podejmuję się, przecież nie boję się wyzwań i zagwozdek, ja je uwielbiam.

W moich rękach natychmiast pojawiła się pergaminowa kartka, cudnie zdobiona znakami, które pewnie miały mi coś powiedzieć, a ja nie byłam w stanie ich rozszyfrować. Zabrałam się za czytanie. To, co tam ujrzałam:

Nie możesz jej dotknąć, nie możesz jej zobaczyć, czasem masz ją w głowie, czasem jej nie ma, bo jej po prostu nie ma.

Początkowo byłam zupełnie zdezorientowana, żaden przedmiot czy zaklęcie nie pasowało do opisu. W końcu znalazłam odpowiedź i miałam nadzieję tylko, że wszystko jest z nią w porządku... Raz kozie śmierć, więc wypowiedziałam:

PUSTKA.

Dosadnie i przesadnie podkreślając.

***

Faktycznie, po jakże uroczystym oznajmieniu, że znam odpowiedź... Zaczęłam unosić się w górę, powoli tracąc labirynt w zasięgu wzroku. Kamienne stworzenia zniknęły z mej linii widnokręgu, zarówno jak i magnetyt. W końcu mogłam korzystać z magii. Tak bardzo się ucieszyłam tymże faktem, że zapomniałam, że nadal jestem w pułapce. Otaczała mnie kompletna pustka (i to ta sama pustka, która była odpowiedzią), byłam na jakiejś okropnej planecie, na której było strasznie zimno. Szybko włączyłam tryb ducha i przestałam na nie narzekać. Zegarek, który często nosiłam w malutkiej kieszonce w spodniach, pokazywał godzinę dwudziestą piątą. Miałam rozumieć, że czas tam nie istniał. Gazowy olbrzym otoczony był nieprzyjemną, ciemną aurą. Złą energię wyczułam momentalnie. Zaczęłam powoli się nudzić, nic się nie działo. „Przeszłam ten labirynt tylko po to, żeby oglądać iście „piękne” widoki z poziomu tej planety? To chyba jakiś nonsens...” – ponownie powiedziałam do siebie.

– Nie musisz oglądać widoków – usłyszałam skrzeczący głos, który dodał: – zawsze możesz oglądać mnie.

– Ciebie? Kim ty w ogóle jesteś? – przewróciłam oczami, nie przywiązując do chamskiej odzywki uwagi.

– Ja? Tylko duchem – odpowiedział głos.

– Szkoda tylko, że ja też nim jestem i wyczuwam obecność tych dobrych i złych – docięłam.

– Wiem, kim jesteś, mała. Opuść tę planetę, chyba że szukasz zwady – zaśmiał się wredny głos kobiety. Teraz już mniej skrzeczący, miał wydźwięk bardziej szyderczy. Rzuciłam lodowate spojrzenie światu, a moja ręka aż drgała, żeby plasnąć się w czoło. A wydawało się, że to ona zarządzała tą planetą i sama mnie tu ściągnęła. Pewnie jakaś pomyłka, to już się zdarzyło.

– Nie przyjmuję sojuszów, dziękuję – odburknęłam, ciągle przytrzymując drgającą rękę. – Dlaczego chcesz mnie wygonić? Przecież to chyba ty mnie tu przywołałaś – zapytałam ciekawsko.

– Zaraz... Królowa Harmonija? Przepraszam, Waszmości nie poznałam.

Z obłoków nagle wydostała się pokaźna błyskawica. Najpierw ujrzałam zarysy i cień postaci, która zaraz miała mnie przywitać. Kiedy ukazała mi się w pełni, nie zmieniło się wiele po przejściu z cienia na normalność. Ubrana była w dosłownie same, czarne płachty, na głowie miała kaptur. Jedyne, co nie było czarne to twarz, ta była biała, a oczy czerwone. Usta mocno bordowe.

– Powiedz mi, od kiedy jestem królową? Wciąż tego nie rozumiem!

Mroczna wiedźma nagle stała się potulna jak baranek i tak samo potulnym wzrokiem zaczęła opowiadać.

Jej historia była dość krótka. Dowiedziałam się z niej, że to wiatr mianował mnie na królową... Jakim cudem, jakim cudem o tym nie wiedziałam? Przecież żyłam jak każda normalna istota we wszechświecie.

Po pewnym czasie jakieś niebieskie ciało ze złocistym ogonem przemknęło po lewej. Zaciekawiło mnie, więc obróciłam się. W tej samej chwili poczułam silny ścisk w żołądku... Dalej nic nie pamiętam...